گروه لیپتینیت 5 تا 15 درصد بسیاری از زغال فشرده را تشکیل می‌دهد. لیپتینیت ها از قسمت های مومی یا رزینی گیاه مانند کوتیکول ها، هاگ ها و رزین های زخم به دست می آیند.
مقادیر بازتاب آنها معمولاً در یک نمونه منفرد کمترین است. انواع مختلفی از جمله اسپورینیت (اسپورها معمولاً به صورت کروی‌های مسطح نگهداری می‌شوند)، کوتینیت (بخشی از برش‌های برگ‌ها، اغلب با سطوح چروکیده) و رزینیت (توده‌های تخم مرغی و گاهی نیمه شفاف رزین) شناخته شده‌اند.
لیپتینیت ها ممکن است تحت نور فرابنفش فلورسانس کنند (یعنی به دلیل جذب تابش درخشنده شوند)، اما با افزایش رتبه خواص نوری آنها به ویترینیت ها نزدیک می شود و این دو گروه غیرقابل تشخیص می شوند.
گروه اینرتینیت 5 تا 40 درصد بیشتر زغال سنگ ها را تشکیل می دهد. مقادیر بازتاب آنها معمولاً در یک نمونه معین بالاترین است. رایج ترین ماسرال اینرتینیت فوزینیت است که ظاهری شبیه زغال چوب با بافت سلولی آشکار دارد.
سلول ها ممکن است خالی یا پر از مواد معدنی باشند و دیواره های سلولی ممکن است در طول فشرده سازی خرد شده باشند (بافت بوژن).
اینرتینیت ها از مواد گیاهی به شدت تغییر یافته یا تخریب شده به دست می آیند که تصور می شود در طی تشکیل ذغال سنگ نارس تولید شده است. به طور خاص، زغال چوب حاصل از آتش سوزی در باتلاق ذغال سنگ نارس به عنوان فوزینیت حفظ می شود.
اصطلاح نوع زغال سنگ برای تمایز بین زغال سنگ نواری و زغال سنگ غیر نواری به کار می رود. زغال‌های نواری حاوی مقادیر مختلفی از ویترینیت و مواد مات هستند.
آنها از کمتر از 5 درصد آنتراکسیلون (ماده شفاف براق جت سیاه در زغال سنگ قیری) تشکیل شده اند که متناوب با نوارهای نازکی از زغال سنگ کسل کننده به نام آتریتوس است.
زغال سنگ های نواری شامل زغال سنگ روشن که حاوی بیش از 80 درصد ویترینیت است و زغال سنگ اسپلینت که حاوی بیش از 30 درصد ماده مات است.
گونه های بدون نوار شامل زغال سنگ باتلاقی است که درصد بالایی از بقایای جلبکی دارد و زغال سنگ کانالی که درصد بالایی از هاگ در قسمت های آن (یعنی مواد پودر شده یا ریز تقسیم شده) دارد. محتوای آنتراکسیلون در زغال سنگ های بدون نوار بیش از 5 درصد است. استفاده از تمام اصطلاحات فوق کاملاً ذهنی است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.